سوره هُمَزَه یا لُمَزه صد و چهارمین سوره قرآن کریم و جزو سوره‌های مکی که در جزء سی‌ام قرآن جای گرفته است. «همزه» و «لمزه»» به معنای عیبجو و بدگو هستند. خداوند در این سوره مال‌اندوزانی را که با عیبجویی از مردم می‌خواهند بر آنان برتری بجویند، تهدید به آتش خُردکننده می‌کند.

برخی از مفسران معتقدند این سوره درباره وَلید بن مُغِیرَه نازل شده که پشت سر پیامبر(ص) تهمت می‌زد و بدگویی می‌کرد. گروهی دیگر آن را در مورد جمعی دانسته‌اند که می‌خواستند پیامبر(ص) را بدنام کنند.

در فضیلت تلاوت سوره همزه نقل شده است هر کس آن را در نماز‌های واجب قرائت کند، فقر او از بین می‌رود و روزی به سویش می‌آید و مرگ‌های بد از او دور می‌شود یا در روایتی آمده به اندازه دنیا ثواب به او داده می‌شود.