بازی در فرهنگ و ادبیات

از ارکان مهم مورد توافق اکثر نظریه‏پردازان بازی، تقلید نقش و فعالیت‏های بزرگسالان توسط کودکان از طریق بازی است هرگاه با دیدی ژرف بر اینگونه تقلیدها بنگریم، نشانه‏های چند خواه آشکار و خواه نهان از سنن و آداب فرهنگی و شرایط اقتصادی و اجتماعی

زندگانی حاضر یا گذشته جامعه را در بازی‏های کودکان شاهد خواهیم بود. در واقع می‏توان گفت فرهنگ هر محیط نوع انتظارات از کودکان را برای به عهده گرفتن نقشی خاص در طول زندگانی اجتماعی تعیین کرده و انتظارات خود را از راه بازی به کودک انتقال می‏دهد.

این گفتار به این صورت می‏تواند توجیه گردد که کودکان از روی انگاره‏های محیطی خود، چه رفتاری و چه فیزیکی را الگوبرداری کرده و چگونه الگوها را به صورت آشکار یا نهان در بازی خود مجسم می‏کنند.

کودک ضمن بازی، راه زندگی کردن در دنیا، معانی و ارزش‏های دنیای مادی بزرگسالان را می‏آموزد و برای رسیدن به هدف برای تلاش‏های مستمر خود ارزش قائل می‏شود. تمام یادگیری‏ها تجربیات و کشفیات کودک بنا به ذوق و سلیقه و توان خاص کودک انجام می‏شود. از این رو کودکان باید از طریق بازی نمونه‏های متعدد و پیچیده و ظریف زندگی انسان‏ها و روابط ما بین آنها را تمرین و تکرار

نمایند تا آنها را فرا گیرند، زیرا آنها باید در بزرگسالی در زندگی اجتماعی شرکت داشته و نقش محوله را به خوبی انجام دهند.

در واقع هر حرکت پدر و مادر نشانی از آداب و سنن و ایدئولوژی جامعه‏ای دارد که در آن زندگی می‏کنند، لذا تقلید حرکات والدین و تغییر شکل آن به بازی مناسب در نزد کودکان نیز نشان از ایدئولوژی رایج در جامعه مربوط دارد. کودک در بازی خود به نحوی برداشت خود از محیط زندگانی و آنچه را در محیط خارج وجود دارد، منعکس می‏سازد و چون نمی‏تواند از کلام برای بیان مقاصد خود استفاده کند، از نمادهای بازی مدد می‏جوید