● دانش آموزان مبتلا به لکنت زبان

در دوره دبستان که دانش آموزان به دنبال جلب توجه هستند و با یکدیگر رقابت می کنند، ممکن است برخی از همکلاسی ها به لکنت کودک توجه و او را مسخره نمایند و همین امر او را از دیگران جدا سازد.

در این میان اگر کودک اعتمادبه نفس و احساس خودارزشمندی بالایی داشته باشد، تحت تاثیر این آزارها قرار نمی گیرد.

اما بسیاری از این دانش آموزان ناراحت و منزوی می شوند و ترجیح می دهند سکوت کنند. در حقیقت ناراحتی و سرخوردگی آنها بیشتر ناشی از ناتوانی شان در ابراز خود است که گاه ممکن است منجر به رفتارهای خشونت آمیز بشود.

زمانی که کودک دچار لکنت می شود و شنونده (اعم از پدر، مادر، دوستان و...) واکنش منفی نشان می دهند و زمانی که تلاش برای درمان وی موفقیت آمیز نیست، همه این عوامل موجب خشم و سرخوردگی دانش آموز شده و تصویری منفی را در او ایجاد می کند.

لکنت زبان در بعضی از دانش آموزان با شروع مدرسه و یا زمانی که در مدرسه هستند، بیشتر می شود. اگر کودک مبتلا ناراحت به نظر می رسد و صبح ها از رفتن به مدرسه خودداری می کند، بهتر است والدین با او صحبت کنند و از او بخواهند احساساتش را درباره مدرسه بیان کند.

پدر و مادر می توانند با گوش دادن به درددل های کودک در خصوص ناراحتی هایی که در مدرسه با آن مواجه می شود و همچنین ارائه رهنمودهای مثبت از وی حمایت نمایند.

هرگز نباید در کودک این احساس به وجود آید که با دیگران فرق دارد. در شکل گیری چنین برداشتی معلم نقش مهمی را ایفا می نماید چرا که دانش آموز بیشترین وقت خود را در کلاس درس می گذراند.

برای مثال معلم می تواند به جای آن که دانش آموز را به دلیل لکنت زبان از برنامه روخوانی کنار بگذارد و در موقعیت های صحبت کردن ملاحظه او را بکند، او را در تمام فعالیت های کلاسی شرکت دهد.

چرا که کنار گذاشتن وی از فعالیت های کلاسی به بهبود لکنت کمکی نمی کند. همچنین معلم باید از این واقعیت آگاه باشد که می تواند تصویر کاملی از تمامی رفتارهای دانش آموز به والدین ارائه نماید ایجاد چنین احساسی در معلم باعث می شود که وی درک کند همکاری او جزیی از مراحل درمان لکنت دانش آموز محسوب می شود.