رقابت بر سر بازار آینه

در قرون بعد آینه سازی و شیشه گری و بلورسازی بتدریج به مراحل تولید صنعتی دست یافتند و کارگاه های کوچک ساخت آنها به کارخانه های بزرگ مبدل شدند. شهر نورنبرگ در آلمان اولین مرکزی بود که در اروپا در ساخت آینه و شیشه تخصص و شهرت یافت و سپس شهر معروف ونیز در شمال ایتالیا در این زمینه بلندآوازه شد.

در قرون 15 و 16 میلادی، کارگاهها و کارخانه های متعددی برای ساخت انواع آینه و شیشه و اشیاء بلورین در ونیز به وجود آمد و صنعتگران چیره دست این شهر، با نوآوری ها و ابتکارات جالبی که در این زمینه از خود نشان دادند، شهرتی در سراسر اروپا بهم زدند و نه فقط بازارهای اروپا را قبضه کردند، بلکه صادرات محصولاتشان به سایر قاره ها و کشورهای جهان نیز رونق یافت. حتی امروز هم صنایع کریستال سازی ونیز شهرت جهانی دارد.

لوئی چهاردهم، پادشاه معروف فرانسه در قرن هفدهم درصدد مقابله با این شهرت انحصاری ونیز برآمد و کارخانه سن گوبن را برای ساخت شیشه و آینه احداث کرد که اگرچه موفقیتی یافت، اما به اعتبار صنایع ونیزی لطمه ای نزد. در این میان یک انگلیسی در سال 1751 موفق به نوآوری جالبی در صنایع آینه سازی شد و آن اینکه به جای استفاده از مخلوط قلع و جیوه برای اندودن پشت شیشه آینه، از مخلوط قلع و نقره بهره جست. این تغییر از این نظر اهمیت داشت که کاربرد جیوه به خاطر سمی بودن این فلز مایع متضمن خطراتی بود، در حالیکه استفاده از نقره احتمال هر گونه خطری را از میان می برد و این تکنیک تازه به زودی در همه جا رواج یافت.