کاربردهای علمی آینه

اختراع آینه و تحول و تکامل تدریجی آن نباید در حد یک ابزار شخصی و تزئینی و به منظور دیدن چهره خود تلقی شود، بلکه این اختراع از قرن ها پیش کاربرد علمی داشته و اکنون این کاربرد بسیار گسترش یافته است.

دانشمندان یونان باستان به خواص آینه های کوژ و کاو (محدب و مقعر) آشنائی داشتند و نمونه هایی از این گونه آینه ها که با متمرکز کردن نور خورشید می توانست موادی را به آتش بکشد ساخته بودند. مورخان متعدد رومی نقل کرده اند که ارشمیدس دانشمند و مخترع معروف باستانی در قرن سوم پیش از میلاد، شبکه ای از آینه های مخصوص اختراع کرده بود که هنگام حمله کشتی های مارسلیوس فرمانروای مهاجم رومی به شهر سیراکوز (موطن ارشمیدس) با متمرکز کردن نور تشدید یافته خورشید روی بادبان ها و بدنه کشتی ها، آنها را به آتش می کشید و به قعر دریا روانه می ساخت. همچنین این دانشمند نابغه منجنیق های خاصی اختراع کرده بود که سنگهای عظیم را به سوی کشتی ها پرتاب می کردند و باعث غرق آنها می شدند و بدین گونه شهر کوچک سیراکوز مدت سه سال در برابر تهاجم عظیم رومیان پایداری کرد و سرانجام فرمانده رومی با یک حمله غافلگیرانه در شب موفق به تصرف این بندر گردید که ضمن آن ارشمیدس نیز به قتل رسید.

اگرچه این ماجرا به متحاوز از 2000 سال پیش مربوط است، اما همین تکنیک متمرکز کردن نور خورشید توسط آینه های کاو، امروزه در انواع اجاقها و کوره های آفتابی مورد استفاده قرار دارد و پیش بینی می شود که با توسعه و تکمیل این سیستم، در قرن بیست و یکم بخش عمده ای از انرژی مورد لزوم بشر، از اشعه خورشید تأمین شود.

علاوه بر این، در تکنیک های پیچیده هواپیمائی در سیستم های رادار، انواع میکروسکوپ و در بسیاری دیگر از وسایل و ابزارهای پیشرفته کنونی، انواع آینه نقش حساسی به عهده دارند که یکی از مهمترین آنها استفاده از آینه های بسیار عظیم و دقیق در تلسکوپ های جدید است.